2022

Ben je niet goed genoeg?


Ik denk altijd dat anderen beter zijn dan ik en dat belemmert me in mijn ondernemerschap. Anderen hebben een betere opleiding, zijn vaardiger, geleerder, hebben meer kennis, een groter netwerk, of ze hebben hun strepen al jaren verdiend, waardoor hun verhaal ook beter is.
En ik, wie ben ik. Ik zeg maar wat.

Heel soms denk ik dat ik wel iets kan. En dan doe ik snel iets. Dan zet ik de gedachten aan al die betere anderen even opzij en beeld me in dat er vast wel mensen zijn die met mij in zee willen gaan. Dan schrijf ik een stukje op Linkedin of neem een videootje op. Maar altijd met die twijfel: is het verhaal wel goed genoeg? Ben ik wel goed genoeg?

Herken je dat gevoel, dat jouw verhaal nooit goed genoeg is?

Het goede nieuws is: het klopt! Het is namelijk nooit goed genoeg. Twijfel is belangrijk. Twijfel brengt je tot verbetering, tot praten en belangrijker nog: tot luisteren. Twijfel is de grond voor vruchtbare gedachten, het bloed dat door onze aderen stroomt, het water in de rivieren, de wind door de lucht. Ik twijfel dus ik leef!

Of is dit onzin?

 

 

 

En toen kreeg ik het toch.

 

Met snerpende koppijn en snot voor mijn ogen keek ik naar het nieuws dat vrolijk verhaalde dat corona voorbij was. Ik rolde m’n bed maar weer in, de beeldbuis prikte in mijn ogen, niet alleen door het kolkende nieuws uit Oekraïne, klimaat, overal oorlog, inflatie, zeespiegel, mijn-kleinkinderen-hebben-geen-toekomst-oproepende-angstvisioenen.
In mijn koortsige dromen kwam het steeds weer terug. Ik moest vijf telefoonnummers bellen met steeds weer mensen die chagrijnig snauwden dat ze niet wisten of ik na de zelftest ook een PCR test moest doen en dat ik daar een ander nummer voor moest draaien.
O nee, dat was geen droom, dat was echt.
Gisteravond zakte de hoofdpijn ineens met een aantal graden. Dat scheelt enorm. Want met een raspende keel en snotneus kan ik heus een stukje schrijven en televisie kijken, ja zelfs een boek lezen.
Nu komt de lastigste fase denk ik. Ik moet nog minstens drie dagen thuis blijven en de onrust komt al om de hoek kijken. Ik wil naar buiten, ik wil chocola halen (en dat niemand dat weet), ik wil een knuffel en weer meedoen.
#corona #hetjuisteverhaal #geenobelix #onrust #meedoen

 

 

 

 

Gekkigheid
 

Ik heb nooit iets gehad met 'prikkels'. Mensen die over 'teveel prikkels' praatten, keek ik geloof ik altijd een beetje glazig aan. Ik dacht dan: 'Heerlijk: prikkels, ik kan er niet genoeg van krijgen.'
Maar sinds corona me greep is dat anders. Ik begin de dag vol goede moed. Opstaan, douchen, ontbijten, opruimen en dan slaat de moeheid al toe. Toch hups, effe doorbijten, uurtje werken en nee hoor, daar staat de onverbiddelijke muur.
Ik weet sinds een paar dagen dat even goed stilzitten en lekker doorademen, of een uurtje de ogen dicht, helpt. Daarna kan ik weer verder. Maar door de dag heen wordt het steeds korter, dat hupsakee gevoel, tot ik 's avonds met een vol wattenhoofd op de bank zit.
Ik hoop dat het snel slijt. Maar ik zal nooit meer glazig kijken als het over teveel prikkels gaat.
Corona maakt me begripvoller. Jeej.

 

 

 

 

 

In een t-shirt laat je je ware zelf zien.

 

Erdoorheen zie je het lichaam, de huid, de bloedsomloop bijna. De armen zijn grotendeels zichtbaar, de kleur van de bovenarmen, net wat bleker dan de nek. Met een T-shirt zeg je: ik ben een mens van vlees en bloed, kijk maar, zie je me?
Je woorden kies je zorgvuldig gericht op de mensen voor je, aangepast aan hun beleving, hun historie, hun kader.
Je boodschap is dringend, het appel is groot, maar je beseft dat het een boodschap van vrede moet zijn om terecht te komen in hun hart. Je blik is rustig maar streng, vastberaden en goedertieren.
Je vertelt het juiste verhaal.

 

 

 

 

Belangeloos helpen

 

Natuurlijk mag een Oekraïens gezin bij mij logeren (of een Syrisch of Jemens of Keniaans), ook als dat een paar maanden duurt. Mijn huis is bedoeld voor één persoon, maar dat is betrekkelijk; ik heb twee uitschuifbladen voor mijn eettafel en een vijfpitsgas(!)toestel, dus wat dondert het, er kunnen er altijd een paar bij.  
Maar ik heb me toch nog niet opgegeven bij takecarebnb.org of een andere organisatie, want mijn geweten speelt op. Ik zou het niet belangeloos doen namelijk.

Belangeloos betekent dat ik iets doe zonder geldelijke vergoeding. Maar ook dat ik ruimte over heb. In mijn huis, mijn hart en mijn energie. Belangeloos wil zeggen dat het bij wijze van spreken niet uitmaakt of ik het doe of niet. En als ik eerlijk ben, zou ik het doen omdat ik het fijn vind dat ik dan niet meer alleen woon. De berichten over de oorlog maken me machteloos en onzeker. En als ik een Oekraïens gezin in huis heb, heb ik wel wat anders aan m’n hoofd dan vruchteloos piekeren over een toekomst die niemand kan voorzien. Ik loop m’n benen uit m’n lijf om te koken en boodschappen te doen, alles schoon te houden en het gezin de weg te wijzen in mijn dorp, in dit land. Ze moeten hun verhaal kwijt en getroost en de kinderen moeten geknuffeld en worden voorgelezen en naar school en de dokter gebracht. Allemaal superbelangrijk en gezellig en zo.
Veel fijner dan avond aan avond in mijn eentje heen en weer zappen tussen M, Op 1, Jinek, Nieuwsuur, Journaal en alle sites en video’s die erover gaan.
Dus nee, als het nodig is zijn ze welkom, maar dat hoor ik dan wel met een brief van de burgemeester of zo. Tot die tijd werk ik aan de zuiverheid van mijn geweten.

#hetjuisteverhaal #geweten #oekraine #vluchtelingenopvang

 

 

 

 

Houd soms je mond!

 

Bij de vergadering waar ik uitgenodigd was om m’n notitie toe te lichten, doken ze gelijk de inhoud in, terwijl er drie mensen bij zaten die niet iedereen kenden. Ik was er daar een van. Omdat ik gast was, wilde ik de discussie niet platleggen voor een voorstelrondje, maar ik zat er wel mee in mijn maag. Ik vónd er ook iets van.

En daar zat 'm de kneep. Ik kon dat wel vinden, maar vonden de anderen dat ook? En: ik was te gast, dus was ik wel degene die kennismaken moest opperen. Dat zou wel erg gelijkhebberig klinken. Dan was er nog iets: ik was eigenlijk direct geïrriteerd dat ze het kennismaken oversloegen. Dat kwam ook omdat ik moe was en eigenlijk geen zin had om te werken, dus ik wist dat als ik er wat van zou zeggen het lelijk mijn uit mond zou komen.

Goede raad was duur. Ik besloot mijn mond te houden.
En wat gebeurde? Een van de anderen die niet iedereen kende, nam het woord en vroeg om een voorstelrondje.

Waarmee ik maar wil zeggen: ook al wil je het juiste verhaal vertellen, hou toch soms je mond.

Als je jouw juiste verhaal scherper wilt hebben, ook al kan je het soms niet vertellen: doe dan de Sprong naar Het Juiste Verhaal.
www.hetjuisteverhaal.nl

 
www.hetjuisteverhaal.nl #vergaderen #hetjuisteverhaal #mondhouden #jehoeftnietalleszelftedoen

 

 

 

 

Wendbare woorden

 

Er zijn van die woorden waar je van alles in kunt leggen. Woorden die je naar je hand kan zetten als het je goed uitkomt. ‘Spannend’ is zo’n wendbaar woord. 
‘Spannend he?’ Ik kneep mijn vriendin in haar bovenarm vlak voor de film begon. Later bij de nazit zei ze dat ze was geschrokken van mijn vraag. Ze vond ‘spannend’ een negatief begrip en had subiet haar zin in de film verloren. Ik was verbaasd. Spannend is toch altijd goed? Je hoofd is warm, je buik bibbert een beetje en je handen zweten. Je bent in opperste staat van presentie en je ogen zijn gericht op de nabije toekomst. Je weet dat er iets komt waar je op hoopte en het is nog maar de vraag of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren. En dat is natuurlijk de hele grap. Die ongewisse toekomst (pleonasme) staat startklaar voor je neus. Beter kan eigenlijk niet.
Ik begrijp wel dat het niet leuk spannend is of Poetin met kernbommen gaat smijten en ook niet of je je examen gaat halen. Maar ik stel voor dat we voor dat soort dingen gewoon het woord ‘eng’ gebruiken. Dat past daar ook beter bij. 
Mijn vriendin zei wat ik eigenlijk wel van haar weet: ‘Ik kan er niet tegen als ik niet weet wat er gaat gebeuren.’ Mensen die spannend negatief vinden zijn benepen mensen, die leven met de rem erop, mensen die alles in hun agenda hebben staan. Ze drogen hun ei met een papiertje af voor ze het in het eierdopje plaatsen. Er mocht eens iets ongewensts op tafel druppen. 
Ik hou toch veel van mijn vriendin. Naast haar voel ik mij gul en royaal en dat maakt de vriendschap spannend. Maar mijn hemel, wat benepen toch van me, dat eigenbelang in een vriendschap.

#301 #spannend #benepen #hetjuisteverhaal

 

 

 

 

Ik voel de dader in mij

 

Slechte dagen heb ik, nu #metoo ook vaste voet in Nederland heeft gekregen. Ik lig wakker, huil veel en praat eindeloos met vrienden over mijn woede op de mol en wat het allemaal met iedereen doet enzo.
Ik word pas weer rustig als ik naar Dominee Gremdaat heb geluisterd, die me uit de kolkende zee van meningen, walging en woede haalt naar een iets relativerender, rustiger vaarwater.
Dan pas realiseer ik me met een schok dat de dader in mij me het meest pijn doet.

En ik wil dat ook benoemen. Niet om die lulmol vrij te pleiten of ali of vieze jeroentje, maar vooral omdat ik me er zo sterk van bewust ben dat in elk mens een slachtoffer huist en dat er ook in elk mens een dader zit. En als we de dader niet leren kennen, dan wordt hij nooit ontmaskerd.

Dus bij dezen stel ik mijn dader aan je voor: Ik ben over grenzen van mensen gegaan. Ik heb vroeger op school kinderen gepest en niet ingevoeld wat zij daarbij doormaakten. Ik heb mijn kinderen gemanipuleerd, ik ben vreemd gegaan, ik ben bot geweest tegen mensen die ik niet begreep. Ik heb medewerkers uit mijn team het vuur aan de schenen gelegd als ik vond dat ze dingen anders moesten doen, ik heb mijn vrienden overladen met zielige verhalen, ik ben onhartelijk geweest tegen mijn zussen en heb lelijk gedaan als ik een slechte bui had in een winkel. Ik heb van alles diepe spijt, en weet ook dat het niet ongedaan gemaakt kan worden, ook niet door vergeving van iemand of hartelijke woorden van mensen die ik niet heb gekwetst. En ik weet zeker dat het met deze spijtbetuiging of kennismaking of wat het ook is, niet afgelopen is. Mijn dader laten kennen is misschien een begin.

Het is vast dom dat ik dit nu schrijf op een openbaar platform, en wie weet wie mij dit nu kwalijk neemt of misschien zijn er wel mensen die gaan zeggen: dat moet je niet in het openbaar doen, dat schaadt jezelf. Ik hoor ook nu al de mensen die van mij houden zeggen: je maakt jezelf veel te zwart.

Maar dat is niet zo. Het juiste verhaal is dat ik ook dader ben en dat onder ogen wil zien. En leven.

#hetjuisteverhaal #daderslachtoffer #boos #verdrietig #eng

 

 

 

Vragen stellen

 

Een goede vriend vroeg me gisteren, nadat we een uurtje met elkaar gepraat hadden over victimblaming: 'Was dit een gesprek of een discussie?' Meer dan naar het antwoord werd ik nieuwsgierig naar de herkomst van zijn vraag. 'Wat is het verschil?' vroeg ik hem dus. 'Ik heb altijd een hekel aan discussies en ik vond dit fijn, terwijl ik dacht dat dit toch een discussie was.' 'Waarom heb je een hekel aan discussies?' 'Dat lijkt altijd zo op een strijd, met allemaal meningen, bah.' 'Dan hadden we een gesprek, want we hebben elkaar vragen gesteld, toch?' 'Ja klopt.' zei hij opgelucht.

#103 #hetjuisteverhaal #discussie #gesprek

 

 

 

 

 

 

Precies dát!

 

Ik had een strategiedag gepland aan het einde van het jaar. Helemaal in mijn eentje moest het gebeuren. Ik wilde mijn eigen koers voor 2022 bepalen, niet in de weg gezeten door meningen, bezwaren en wijsheden van anderen. Ik hield daarbij totaal geen rekening met mijn extraverte autistische eigenaardigheid dat ik het altijd nodig heb om te levelen met anderen als ik iets moeilijks moet doen.
Ik had mezelf dus opgesloten met mezelf in mijn nieuwe werkruimte en ging zitten nadenken. Dingen opschrijven, weer nadenken. Drentelen, broodje eten, wandelingetje maken, dingen opschrijven, weer nadenken. Ik was somber aan het eind van de dag. En wat had het me opgeleverd? Iets vaags. Een knagend gevoel van falen.
De dagen erna klaagde ik mijn nood bij wat vrienden.  En natuurlijk legde ik ze m’n twijfels voor. Ze luisterden en vuurden me aan. En spraken me tegen. En maakten onhandige opmerkingen. En zo sprokkelde ik via hun tegenspraak, eerlijke feedback en gedachtenkronkels mijn nieuwe plan voor 2022 bij elkaar.

Maar nog lag ik afgelopen weekend wakker in de nacht. Was dit nu wel mijn eigen koers? Kon ik hiermee het nieuwe jaar in? Hoe wist ik nou of het echt zelf zo wilde? Dit was precies de reden dat ik de strategiedag in mijn eentje had gepland. Ik wilde niet in de weg worden gezeten door anderen. Boos op mezelf draaide ik me nog een keer om. Ik heb het verdomme ook zo nodig om met anderen te levelen, dacht ik. En toen scheen er een straaltje maanlicht tussen de gordijnen door naar binnen. Zou precies dát juist mijn geheel eigen koers zijn?

#koers #hetjuisteverhaal #extraverteautistischeeigenaardigheid #61stillattackinglife