Er staat iets op het spel.
Steeds meer jongeren haken af, of raken oververmoeid en depressief. Er zijn veel te weinig woningen. De zorgmarkt loopt vast in zijn eigen bureaucratische wielen. Het onderwijs loopt over, ons klimaat raakt oververhit.
Er zijn systeemveranderingen nodig. En die systeemveranderingen komen niet alleen tot stand 'van onderaf', maar ze moeten ook en misschien juist 'van bovenaf' worden aangestuurd.
Publiek leiders zijn hiervoor aan zet. Zij hebben een belangrijke verantwoordelijkheid om de dingen anders te organiseren en in te richten. Maar veel publiek leiders maken hun mening ondergeschikt aan wat de minister wil. Als hun mening contrair is daaraan, dan draaien ze uiteindelijk liever toch met de minister mee. Het is nodig dat ze het lef tonen om afwijkende meningen te hebben zodat er wat verandert. Die onafhankelijke mening en ideeen hebben ze wel, want ze zitten niet voor niets op die post. Maar ze zijn de idealen kwijt geraakt onderweg. Ze hebben zich in het systeem ingevoegd. Hun hele omgeving verwacht conformisme van ze. En ze zijn helaas niet altijd dapper genoeg om daar tegenin te gaan.