Blogs 2020

Wil jij ook bloggen? Bel me dan even op, dan leer ik het je: 0645760059 of mail me: sabine@hetjuisteverhaal.nl

25-11-2020

Vragen

‘Hoe gaat het met je?’ Ik weet nooit wat ik op deze openste vraag der open vragen moet antwoorden. Ik ben van de generatie die het stom vindt om hem obligaat te beantwoorden met ‘Oh, goed.’ Wie zo’n vraag stelt, wil weten hoe het met me gaat, denk ik. Zeker als het vrienden zijn. Maar ook dan weet ik niet wat te zeggen, want het gaat natuurlijk bijna nooit helemaal ‘goed’. Er zit altijd een scheet scheef of een haakje aan. En wat zeg je dan?

Ik zorg gewoon dat ik de vraag als eerste stel. Dan gaat het ‘goed’ met mij.

24 -11-2020

Luisteren met je woorden

‘Ik zou eigenlijk in één keer de weekboodschappen moeten doen, hè.’ zei ik plompverloren tegen de kassajongen in de buurtsuper. ‘Ja, eigenlijk wel’ glimlachte hij, ‘maar het is lastig om alles in een keer te overzien.’. ‘Ik weet vandaag echt niet wat ik morgen wil eten.’. ‘Nou, dat snap ik, dat weet ik ook nooit.’ Hij knipoogde naar me. ‘Daarom kom ik vaker binnenpiepen.’. ‘Helemaal goed,’ hij weer, in al zijn groothartigheid. Kleintjes sloop ik de deur uit, met de vergeten krop sla in mijn tas. Ik ga beter mijn best doen meer boodschappen in één keer te doen.

18-11-2020

Ruttes wereld staat er gekleurd op

De boodschap van Rutte is ambivalent: ‘Er mag weer meer.’ en ook ‘We moeten nog heel erg oppassen.’ We krijgen meer vrijheid, maar moeten ons nog wel verantwoordelijk gedragen.

Ik deed de afgelopen dagen een piepklein onderzoekje op Instagram hoe vrij mensen zich voelen en hoe verantwoordelijk. Uitkomst: beetje wel, beetje niet. Sommigen voelen zich vrij, anderen niet. Sommigen voelen zich verantwoordelijk, anderen ook niet (lekker puh). Heerlijk dat we een beetje van het zwart-witte denken afkomen! En wat nog mooier is? De waarheid in het midden is niet grijs maar tot mijn grote vreugde bont gekleurd!

17-11-20

Ben ik bang?

Ik erger me rot, dat mij steeds wordt gevraagd of ik bang ben, als ik me houd aan de coronamaatregelen. Misschien lijk ik bang als ik me terugtrek als het ergens te druk wordt, of als ik niet binnenloop in een huis waar al meer mensen zijn. Ikzelf voel de vrijheid me verantwoordelijk te gedragen en voel me medeverantwoordelijk voor de gezondheid en vrijheid van anderen. Is dat te mooi om te geloven? Of klopt het niet wat ik zeg en ben ik gewoon bang om zelf ziek te worden? Het is verwarrend. Ik ben benieuwd naar de persconferentie zo.

12-11-2020

Zelf koken, samen eten

Sommige mensen denken dat ze zelf alles beter kunnen. Waarom? Grote kans dat ze in hun jeugd leerden dat zelf doen het simpelst was. Ikzelf ben klaar met de waaromvraag. Ik word volgende maand 60 en wil de laatste periode van mijn leven niet meer worden beheerst door dingen die in mijn vroegste jeugd nuttig waren en nu niet meer. Alles zelf doen is niet nuttig en zeker niet als ik het verwar met alles alleen doen. Het is fijn om dingen zelf te kunnen, maar ik hoef ze niet alleen te doen.

Wie komt vanavond bij me eten?

11-11-2020

Ik kan het zelf het best

Met zijn welbekende scheve ‘sorrydatikhetzegmaarikmeenhetwel’-lachje vertelt hij dat hijzelf het mission statement van zijn bedrijf heeft geschreven voor de komende jaren. Hij heeft er niemand voor ingehuurd en ook geen klankbordgroep voor gevormd. ‘Het is natuurlijk (knipoog) een goed verhaal geworden, want niemand kan dat beter dan ikzelf.’ Ik glimlach vriendelijk terug en vraag hem belangstellend hoe het statement bij anderen is aangekomen. ‘Ja dat is nog wel een dingetje,’ fronst hij. ‘Het moet nog wel goed landen. Kan jij daar niet voor zorgen?’.

Natuurlijk joh, ik wel.

Ik zet elke verdwaalde kist op het juiste vliegveld.

10-11-2020

Ik kan het zelf

“Kantzelf”, riep ik altijd, volgens mijn moeder. Bij het dichtknopen van mijn jas, bij het stappen op mijn driewieler, bij het voeren van de hertjes in het Goffertpark. Ik voel het nog altijd: dat ik de aardappelschil zo dichtbij het hertje hield dat de zachte lippen eventjes in mijn vingers hapten. De spanning van het lichamelijk contact met dat onbegrijpelijke, onbereikbare dier, daar moest mijn moeder niet tussen komen. Zij was een beetje bang voor herten, denk ik. Zij vond ze onberekenbaar en liet mij ze liever niet alleen voeren. Maar ik vond het leuk. Ik kon het zelf!

5-11-2020

Kort klopt

Rutte antwoordde op de vraag: ‘Waarom geen totale lockdown?’, ongeveer dit: ‘Dat moet je doen als de cijfers geen bocht nemen, het aantal besmettingen een plateau worden en de effecten in de zorg nog niet zichtbaar zijn en dat moeten ze wel doen.

Hij is mij kwijt.

Wat zou hij ook kunnen zeggen?
‘Dat is niet nodig.’
Hij denkt dat hij genuanceerd is met een lang antwoord. Een kort antwoord is eng. Dan is hij naakt. Maar weet je? Iemand kan een verduidelijkende vraag stellen, dan ontstaat er een gesprek. Ook eng. Maar wel zo leuk, want dan blijf ik erbij.

4-11-2020

Duidelijkheid

Iemand vroeg of Rutte het juiste verhaal vertelde gisteravond. Ik dacht eraan dat hij laatst staande werd gehouden, toen hij in zijn hoodie buiten liep. De journalist vroeg waarom hij mondkapjes niet verplicht stelde. ‘Wat een kinderachtig land zijn we toch’, spuugde hij uit. ‘Het is beter om die dingen op te doen, waarom moet ik het dan verplichten?’

Was hij maar in zijn hoodie gekomen gisteravond. Dan spreekt hij vanuit zijn hart, waardoor het ons raakt: ‘Omdat jullie zo kinderachtig zijn dat je steeds de grenzen opzoekt, sluiten we nu alles wat het leven aangenaam maakt. Net goed.’ En dan weglopen.

3-11-2020

Volhouden

Soms heb ik het gevoel terug in de tijd te zijn geschoten. Naar de jaren vijftig, of zo. Toen mensen voorzichtiger waren en afstandelijker. Mijn ouders hebben elkaar in hun verliefdheid echt niet direct het bed in gesleurd. O, nee. Eerst wandelen en elkaar leren kennen. Op afstand. Ze zijn jarenlang verloofd geweest voor ze trouwden om de liefde te consumeren. Voor hen was afstand houden ook het sleutelwoord. En volhouden. Tot het eindelijk mocht.
Ben benieuwd of Rutte het juiste verhaal gaat vertellen vanavond. Dat ‘ie het meent. En dat wij het snappen. Ook al moeten we terug in de tijd.

29-10-2020

Dat verrotte nu

Ik heb in een vlaag van opruimwoede alle mooie woorden van klanten in de hongerige computerprullenbak gemikt. Die prullenbak leeg ik regelmatig omdat ik weggooien anders nutteloos vind. Als de bits en bytes in de prullenbak zitten, belasten ze nog altijd mijn systeem, dus hup, legen die bak. Het mapje: ‘Wat klanten zeggen’ is op die manier rigoureus naar de maan geschoten, blijkbaar. Het is bizar wat pleite kan gaan in luttele seconden van onnadenkendheid. Het leven is wreed. Wat een geluk dat hier vanmiddag niemand aanwezig was. Ik was bij het schelden heel mooi in ‘het nu’. Dat wel.

28-10-2020

Wanneer?

Als het ineens hard regent, als ik in een pan roer, bij het vrijen, als ik een nieuwe tomaat zie aan de plant, als ik een kus krijg, als ik schrik, als iemand mij roept, als ik wakker word, als ik een tekening maak, als ik hard moet lachen om iets doms op tv, als ik ontroerd raak door een zin of een woord, als er onverwacht wordt aangebeld, in de winkel als iemand me aanstoot, als er iets in scherven valt, als ik zwem, als de trein voor mijn neus wegrijdt of zomaar ineens, zonder aanleiding, ben ik in het nu.

27-10-2020

Vergeefse moeite

Wat drijft ons weg uit het ‘nu’? Waarom is het zo moeilijk om te leven alsof er morgen noch gisteren, 2021 noch 2019 is? We weten dat we geen invloed hebben op wat er gebeurd is noch op wat staat te gebeuren. Toch maken we ons zorgen over de aanstaande ondergang van de wereld en we zijn woedend over de daden van onze voorouders. Ik ben boos op mezelf omdat ik gisteren de koektrommel heb leeggegeten en hoop dat mijn Sprong in november volstroomt met klanten. Vandaag staat in het teken van morgen, morgen denk ik aan vorige week.

Morgen meer.

22-10-2020

Eigen roem stinkt

103 is mijn inspiratiebron, mijn anker, mijn grote held. Het is niet zomaar een getal. 103 geeft mijn leven structuur en een doel. Een volmaakte tekst kunnen schrijven in 103 woorden, niet 102 of 104, nee, in precies 103 woorden zeggen wat ik wil, dat vereist scherpte, behendigheid, precisie, verbeelding, beheersing. Geen woord teveel, geen woord te weinig. 103 dwingt mij te schrappen tot het niet meer kan, te vervangen wat vervangen kan worden, te verzinnen wat beter kan. 103 is mijn baken in dit onzekere leven. Heb jij een inspiratiebron? Probeer eens een getal. Het moet wel heilig zijn.

21-10-2020

Besluit

Ik besloot als 8-jarige dat 103 het heilige getal zou zijn. 103 als anker in dat grote leven voor me.

Ik stond in de hal van de school met een lege macaronidoos in mijn hand. De macaroni had f 1,03 gekost. Daar nam ik dat besluit. Ik vond het wel dom om op een kartonnen doos mijn leven te stoelen want ik wist niet dat ik veel later met dat getal aan de wereld wilde bewijzen dat ik een excellente schrijver ben die schrijven kan als een kaasboer, die met een vlijmscherp mes precies een pond afsnijdt van een ronde, goudgele kaas.

20-10-2020

De kaasboertechniek: precies een pond met een heel scherp mes

Ik heb gisteren (dinsdag) geen stukje geschreven. Voor straf moet ik er vrijdag ook een schrijven. Want sinds een paar weken schrijf ik op dinsdag, woensdag en donderdag een stukje van precies 103 woorden hier op Linkedin. Tussen de bergen Belangrijke Berichten schrijf ik een klein stukje over niks bijzonders. Het moeten wel precies 103 woorden zijn. En geloof me, dat is nog een huzarenstukje. Schrijven, schaven en slijpen en dan toch weer iets erbij verzinnen. ’t Zijn er altijd precies 103, Inclusief de titel. Tel maar na, vandaag is het weer gelukt.

15-10-2020

De euforie van de crisis is voorbij.

Bij crisis reageren we primair: we vechten, vluchten of bevriezen. We voelen van binnenuit energie en komen in een primaire stressactie: euforie! We kiezen intuïtief het beste. Voor een tijger vluchten, voor een beer stilstaan en als een aap me aanvalt duwen we hem weg. De euforie van de coronacrisis is voorbij. We hebben nieuwe brandstof nodig voor ons handelen omdat we motivatie verliezen. Een goede reden, een duidelijke visie. Licht in de tunnel waar we heen kunnen. Liefde voor de aarde, vrede voor iedereen. Dat is lastig. Vooral voor Mark Rutte, grandioos crisismanager, zonder visie.

14-10-2020

My castle

Ik word wakker van vrolijke muziek en een stem door een megafoon. Tegenover mijn huis wordt een nieuwe Xenos geopend alsof er niks aan de hand is. Korting voor de eerste 50 bezoekers. Mensen drommen voor de deur. Wat, anderhalve meter. Er rijdt een politieauto door de straat. Mensen doen een stapje naar achter en door de megafoon hoor ik nu tussen de lokroepen ook: ‘hou gepaste afstand’. Ik haal mijn ophaalbrug weer op. My home is my castle. Nu nog een leuke nieuwe hobby. Ik ga straks met mondkap op naar de plantenwinkel. Wat zou er groeien in de winter?

13-10-2020

Toont hij ballen?

De tomaten zijn in coronatijd opgekweekt, uitgebot, geconsumeerd. De planten staan uitgeput in hun potten te wachten om winterklaar te worden gemaakt. Vanavond om 19.00 uur wordt het duidelijk. Zet hij door? Of wordt het lauw Loenen? Gaan we samen met de kiezen op elkaar de winter door? Of is hij bang voor te sterke tegenwind van 17 miljoen deskundigen? Ik ben moe van het slalommen om de coronababbels op tv. Ik zoek een nieuwe relaxhobby om de winterlockdown door te komen. Iets leuks, iets verrassends, iets positiefs. Iets als een tomatenkweek, maar dan voor de winter. Iemand een suggestie?

8-10-20202

Verkopen is geen werkwoord

Het filmpje dat ik deze week maak, gaat niet zomaar over een leuk, interessant onderwerp, nee, het gaat over iets wat ik wil verkopen. Ik voel me daar ongemakkelijk en stom bij. Niet omdat ik niets wil verkopen, maar omdat ik dat helemaal niet kan. Verkopen kan je niet dóen, je kan het alleen maar laten gebeuren. Ik kan informeren, verleiden, aanwezig zijn, maar of ik iets verkoop, dat heb ik niet in de hand. Ik moet afwachten of het gekocht wordt.
Het is net als met liefde. Je kan het geven, maar of het ontvangen wordt, is afwachten.

7-10-2020

Kan niet slapen

Ik word midden in de nacht wakker. Waarom weet ik echt niet. Mijn gedachten dwalen naar mijn boek. Hoe vind ik de juiste toon? Zit er iemand op te wachten? Voor ik die piekerstraat insla, roep ik mezelf tot de orde. Heb je niet iets nuttigers om over na te denken?
Dus buig ik m’n nachthoofd over een ingewikkelde marketingvraag: hoe benader ik m’n potentiële klanten met mijn boek? Niet dat het al af is en niet dat ik een uitgever al zo gek heb gekregen. Maar toch. Dus bedenk ik een goeie manier.
En dan slaap ik rustig in.

6-10-2020

Jumping to conclusions

Het is grauw weer, echt oktober. Ik ben een herfstliefhebber, zou dat komen omdat mijn binnenste ten diepste net zo droefgeestig en guur is als dat jaargetijde? Ik herken mezelf wel in de beschrijvingen van de herfst inderdaad: onstuimig, kleurrijk, ruw, stormachtig. Maar of dat nou een goede reden is om ervan te houden? Dat zou betekenen dat ik van mezelf houd. Ehhh… of is dat jumping to conclusions? Afijn, ik ben er in geboren en ik loop er graag in. Laten we het daarbij houden. En de kaarsen gaan weer aan.
Dat geeft wat rust in het herfstig hart.

1-10-2020

Naar buiten

Ik pieker over mijn website en nieuwsbrief. Het moet er goed uitzien en kloppen. Helder en aansprekend zijn. SEO en toegankelijk voor iedereen. Ik ben er tevreden over. Maar toch. ’t Is natuurlijk nooit goed. Alles kan altijd beter. Dingetje hier, dingetje daar, iemand geeft weer een goede tip, ik pas toch weer iets aan.
Ik kijk naar buiten. Het regent. Ik moet even lopen.
Buiten realiseer ik me dat alles goed is en dat ik niet naar buiten durf te treden. Dat ik daarom zo druk blijf schaven aan dingetjes.
Gauw weer naar binnen. Een uitgever bellen voor mijn boek.

scroller