Precies dát

Ik had een strategiedag gepland aan het einde van het jaar. Helemaal in mijn eentje moest het gebeuren. Ik wilde mijn eigen koers voor 2022 bepalen, niet in de weg gezeten door meningen, bezwaren en wijsheden van anderen. 

Ik hield daarbij totaal geen rekening met mijn extraverte autistische eigenaardigheid dat ik het altijd nodig heb om te levelen met anderen als ik iets moeilijks moet doen.

Was dit nu wel mijn eigen koers?

Ik had mezelf dus opgesloten met mezelf in mijn nieuwe werkruimte en ging zitten nadenken. Dingen opschrijven, weer nadenken. Drentelen, broodje eten, wandelingetje maken, dingen opschrijven, weer nadenken. Ik was somber aan het eind van de dag. En wat had het me opgeleverd? Iets vaags. Een knagend gevoel van falen.
De dagen erna klaagde ik mijn nood bij wat vrienden.  En natuurlijk legde ik ze m’n twijfels voor. Ze luisterden en vuurden me aan. En spraken me tegen. En maakten onhandige opmerkingen. En zo sprokkelde ik via hun tegenspraak, eerlijke feedback en gedachtenkronkels mijn nieuwe plan voor 2022 bij elkaar.

Maar nog lag ik afgelopen weekend wakker in de nacht. Was dit nu wel mijn eigen koers? Kon ik hiermee het nieuwe jaar in? Hoe wist ik nou of het echt zelf zo wilde? Dit was precies de reden dat ik de strategiedag in mijn eentje had gepland. Ik wilde niet in de weg worden gezeten door anderen. Boos op mezelf draaide ik me nog een keer om. Ik heb het verdomme ook zo nodig om met anderen te levelen, dacht ik. En toen scheen er een straaltje maanlicht tussen de gordijnen door naar binnen. Zou precies dát juist mijn geheel eigen koers zijn?

#koers #hetjuisteverhaal #extraverteautistischeeigenaardigheid #61stillattackinglife