Met snerpende koppijn en snot voor mijn ogen keek ik naar het nieuws dat vrolijk verhaalde dat corona voorbij was. Ik rolde m’n bed maar weer in, de beeldbuis prikte in mijn ogen, niet alleen door het kolkende nieuws uit Oekraïne, klimaat, overal oorlog, inflatie, zeespiegel, mijn-kleinkinderen-hebben-geen-toekomst-oproepende-angstvisioenen.
O nee, dat was geen droom, dat was echt.
In mijn koortsige dromen kwam het steeds weer terug. Ik moest vijf telefoonnummers bellen met steeds weer mensen die chagrijnig snauwden dat ze niet wisten of ik na de zelftest ook een PCR test moest doen en dat ik daar een ander nummer voor moest draaien.
O nee, dat was geen droom, dat was echt.
Gisteravond zakte de hoofdpijn ineens met een aantal graden. Dat scheelt enorm. Want met een raspende keel en snotneus kan ik heus een stukje schrijven en televisie kijken, ja zelfs een boek lezen.
Nu komt de lastigste fase denk ik. Ik moet nog minstens drie dagen thuis blijven en de onrust komt al om de hoek kijken. Ik wil naar buiten, ik wil chocola halen (en dat niemand dat weet), ik wil een knuffel en weer meedoen.
#corona #hetjuisteverhaal #geenobelix #onrust #meedoen