Ik heb nooit iets gehad met 'prikkels'. Mensen die over 'teveel prikkels' praatten, keek ik geloof ik altijd een beetje glazig aan. Ik dacht dan: 'Heerlijk: prikkels, ik kan er niet genoeg van krijgen.'
O nee, dat was geen droom, dat was echt.
Maar sinds corona me greep is dat anders. Ik begin de dag vol goede moed. Opstaan, douchen, ontbijten, opruimen en dan slaat de moeheid al toe. Toch hups, effe doorbijten, uurtje werken en nee hoor, daar staat de onverbiddelijke muur.
Ik weet sinds een paar dagen dat even goed stilzitten en lekker doorademen, of een uurtje de ogen dicht, helpt. Daarna kan ik weer verder. Maar door de dag heen wordt het steeds korter, dat hupsakee gevoel, tot ik 's avonds met een vol wattenhoofd op de bank zit.
Ik hoop dat het snel slijt. Maar ik zal nooit meer glazig kijken als het over teveel prikkels gaat.
Corona maakt me begripvoller. Jeej.